De start en Alpe D'Huez

De dag waarop TFL zou beginnen voor ons. Gelukkig was het meeste bagage al ingepakt en hoefde we alleen ons handbagage mee nemen. Lekker ontbeten (voor het eerst in die dagen een croissant gepakt dat zal ik nodig hebben op Alpe D’Huez). Gelijk voor het heel het team lunchpakketjes gehaald, dat vonden ze heerlijk. Bij Christine in de auto ging Melanie mee, dat is een vrijwilligster voor TFL maar ze had geen vervoer. Merel reed met Dieneke en ik ging met de mannen Theo en Geert mee. Theo reed en Geert was de navigator. We reden alleen 6 km in de verkeerde richting, wel dwars door bergen heen, echt onwijs gaaf om mee te rijden, maar om daar zelf te rijden doodeng!!! Onderweg genoot ik van de bergen!! Toen we eenmaal op de goede weg zaten kregen we het eerste telefoontje (Geert was de eerste die gebeld werd bij nood of iets dergelijks) van Herbert, Thom had pech met zijn fiets. Het was vlak voor Brianҫon, daar waren we vlakbij, gelukkig reden we op de route en kwamen we ze tegen!! Theo verwisselde Thom zijn wiel en het team en wij konden weer op pad gaan. We gingen richting col d Lauteret, dat was de 2e col van de dag. We stopten op de top van de berg op 2000 meter hoogte, er stond een pittig windje en het was daar erg koud. Wel hadden we mooi uitzicht over de Col de Calibier!! Uiteraard moest ik even een  magneetje scoren, ook zag ik al magneetjes van Alpe D’Huez, maar die wilde op de berg zelf kopen.

Toen voelde ik de spanning dat ik tussen dat moment en een uur op Alpe D’Huez zou zitten op mijn fiets.....toen maar ff een muziekje opgezet om ontspannen te worden, maar elke keer als ik eraan dacht kreeg ik tranen in mijn ogen en kriebels in mijn buik!!! Wij weer op pad, we hadden met de renners afgesproken dat er nog 1 checkpoint zou zijn voor de Alpe. Toen zag ik een bord Alpe D’Huez 18 ooo nog 18 km, kan nog ff zitten, nog geen minuut later stopte Theo. Die 18 stond voor de top

de rest moet je fietsen......SHIT daar had ik niet opgerekend!!! Het moment was aangebroken....... Ik moest heel nodig plassen, volgens mij van de zenuwen, ik ben toen maar gauw in de berm gaan zitten.....toen omgekleed, nog even wat gegeten en gedronken, bidons gevuld. Ik kreeg knuffels van Theo, Geert en Christine wat ik hard nodig had. Weer kwamen de traantjes. Dieneke en ik zette de route richting de Alpe. We namen een “aanloopje” van aantal km om de benen warm te laten  worden, dat was hard nodig, bij de rotonde rechtsaf geslagen en op naar de top.......

Voor de eerste bocht met bord 21 erop was ik al een keer gestopt wegens verzuurde benen, toen wist ik dat ik het heel moeilijk zou krijgen.... Ik moest nog 13 km en 21 bochten.....pffft waar was ik aan begonnen. Ik zette mijn muziek ietsjes harder zodat ik positief kon blijven, maar het was zo moeilijk!! Ik kreeg mijn ademhaling niet onder controle, ik had last van de warmte. We begonnen aan de klim rond half 2 en het was een blauwe lucht met een graadje of 25/26 dus bloedje heet!!! Ergens tussen bocht 11 en 10 zag ik een waterval stromen, ondertussen waren mijn bidons al leeg, dus dat water kwam heerlijk ten goede!!! Natuurzuiver water!!! Ook mijn hoofd en gezicht natgemaakt, wat heerlijk was dat!! Ik was al ontelbare keren gestopt wegens mijn rug of benen. Ik zat de schelden op mijn fiets!! Maar het was prettig dat de borden de bochten aftelde, ik probeerde van bocht tot bocht te rijden, dan even stoppen, wat drinken en op adem komen. Ik werd continu ingehaald door mensen die mij moed inspraken, dat gaf mij wel weer moreel om door te gaan. Onderweg kwam ik Dieneke tegen, die was al aan het afdalen!!! Top gedaan hoor!!! Toen ik bij bocht 7 was even staan praten met Nederlanders (bocht 7 is de Nederlandse bocht) dat gaf mij ook weer
moed, ze hadden diep respect voor mij, zeker met het oog op het weer.

Na die bocht zette ik alleen maar 1 liedje op: Dichter bij de hemel kom ik niet, dat
is het Alpe D’HuZes lied. Ik moest veel aan mijn opa denken, hij heeft 3 jaar
gevochten tegen kanker en 3 jaar pijn gehad, kan ik dan zo berg niet aan???
Toen ik dat dacht stapte ik weer op en ging er weer voor!! Op een gegeven
moment kreeg ik ook nog wind tegen!!! Echt zwaar was dat, weer zakte ik in!! Ik
werd nog ingehaald door Herbert, diep respect al 2 cols gefietst totaal iets
van 150 km en dan nog de Alpe opknallen!!! Ik wilde niet opgeven, ik zou
eigenlijk allang al naar beneden willen, maar belofte maakt schuld. Mijn
ketting (waar het as van mijn opa in zit) gekust en weer verder gegaan, toen
zag ik 1 staan, de laatste haakse bocht en daarna windje in de rug!! Maar
evengoed ging ik maar 5 km/h!! Sloeg nergens op, maar ik bleef vechten net als
mijn opa. Mijn moeder zit ook in een moeilijke situatie ook voor haar fietste
ik op die berg, dus ik blijf doorgaan!!!Op een gegeven moment zag ik iemand met
een rood Tour For Life shirt staan, die duwde mensen een stukje omhoog, wat was
dat lekker zeg!!! Even later weer iemand hij zei nog maar 500 meter, wat kon ik
die man wel zoenen!!!! De finishboog kwam in zicht, maar dat laatste stuk met
tranen in mijn ogen gefietst, dat was toch heel speciaal dat mijn doel in zicht
kwam!! Eindelijk is was er!! Herbert kwam gelijk naar mijn toe met fruit en zei
de renner helpt de begeleider!!! Maar wat was ik hem dankbaar. Ik heb toen een
potje staan janken, niet te kort meer!!! Mijn doel van de vakantie was voltooid
en mijn belofte ingelost. Maar was een vreselijke lange weg wat dat!!! Nu ik 2
weken later eraan denk, ben ik trots op mijn prestatie, maar niet trots op de
manier hoe. Ik zal er ooit nog een keer terugkomen, waar bij ik veel meer
getraind ben voor zo iets!!! Mijn conditie is er maar mijn benen niet sterk
genoeg!!! Gelijk mijn moeder gebeld dat ik aan de top stond, weer lekker
gejankt, dit keer met zijn 2en!!! Toen heb ik mij vermand en ging ik met
Herbert naar de renners kijken die binnenkwamen. Mijn netto klimtijd 2 uur 18
en in totaal 2 uur 45 minuten!!! Maar ik kwam boven! !!

Edwin kwam als 2e van ons team boven!!! Diep respect voor hem, dat had ik niet verwacht!! Ben kwam ook even later boven aan, maar helaas had hij het zwaar. Tjalf ook nog begroet bovenop de berg. Ik ben naar het dorpje gegaan om een aandenken te kopen van mijn martelgang. Helaas hadden ze niet zo leuke magneetjes als op de Lauteret, maar toch nog 1tje kunnen scoren en een wielershirt van de Alpe!!!

Ik vond dat ik dat wel verdiend had. Toen ging ik dalen met Herbert, onderweg kwamen we Ellen en Esmee tegen, Herbert ging nog ff met hun naar boven toe (als of hij nog niet genoeg geklommen had haha). Halverwege was ik nog gestopt bij die waterval om mijn bidons te vullen en kwam Herbert weer tegen, toen met hem verder afgedaald om naar de camping toe te gaan. Het was even zoeken, maar ik dankte de Heer toen ik op de camping was en de tenten zag staan. We konden lekker slapen die avond. Ik kreeg respect van sommige teamleden, dat ik de top bereikt had. Lekker gedoucht en gegeten, toen moest ik (waarvoor ik mee was gekomen) masseren, ik had er eigenlijk geen zin in, na zo’n dag, maar toch gedaan. Leuke gesprekken gevoerd met Ben en Edwin. Dat maakte het masseren wat dragelijker hihi. Helaas kon ik niet iedereen masseren, omdat het al laat werd, maar die waren de volgende dag als eerste aan de beurt. We gingen allemaal naar onze tent toe, ik lag met een smile van oor tot oor in mijn bedje ik besefte het nog niet echt wat ik gepresteerd had, maar toch drong het lichtelijk tot mij door.